Χρήστος Φωτόπουλος (ΛΟΥΣΙ):«Το κράτος να βοηθάει, όχι να κυνηγάει»
Θεωρείται ένας από τους παλαιότερους γαλακτοπώλες της Αθήνας και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας μια θρυλική εταιρεία το όνομα της οποίας, «Λούσι», προέρχεται από τον Λουκά Σιότροπο, τον ιστορικό Βλάχο γαλακτοπώλη από τα βουνά της Φωκίδας που από το 1935 ‘όργωνε’ την Αθήνα διανέμοντας το ξακουστό γάλα του.
Συνέντευξη στον Θανάση Αντωνίου
Ο Χρήστος Φωτόπουλος, ο οποίος από 13 ετών μοίραζε γάλα στις γειτονιές της νότιας Αθήνας (Νέα Σμύρνη, Καλλιθέα, Τζιτζιφιές ), ξεκίνησε να εργάζεται ως υπάλληλος του Λουκά Σιότροπου το 1965 κι απέκτησε την εταιρεία του δεύτερου το 1979.
Σήμερα, μετά από μισό και πλέον αιώνα στην πρώτη γραμμή της ‘μάχης’, θυμάται ακόμα τις στάνες που υπήρχαν στις Τζιτζιφιές, δίπλα στον παλαιό Ιππόδρομο, αποτιμά το παρελθόν του, τα βάζει με τους κρατικούς λειτουργούς και βλέπει με καμάρι το γιο του Κοσμά να τρέχει την επιχείρησή του στον 21ο αιώνα και να παράγει γιαούρτια και ρυζόγαλα, κρέμες και παγωτά. Η εταιρεία του διανέμει, προς το παρόν, μόνο στην Αττική διότι «πρέπει να έχεις πίσω σου εγκαταστάσεις για να υποστηρίζεις μια μεγαλύτερη διανομή» όπως λέει.
Εν αρχήν το …γάλα
Η εταιρεία Λούσι παραλαμβάνει καθημερινά γάλα από επιλεγμένους και σταθερούς για πάρα πολλά χρόνια παραγωγούς που βρίσκονται στο Κορωπί, την Κερατέα και το νομό Βοιωτίας, γάλα για το οποίο ελέγχεται 2-3 φορές το μήνα από τον ΕΛΟΓ. Ο Χρ. Φωτόπουλος είναι ασφαλώς ενήμερος για τα προβλήματα των κτηνοτρόφων και τους εκφράζει τη συμπαράστασή του: «Γνωρίζω ότι κι αυτοί κυνηγιούνται από την πολιτεία, τους διώχνουν εξαιτίας των νέων χρήσεων γης και πολλοί τα παρατάνε: κάποτε στα Μεσόγεια υπήρχαν 15 βουστάσια, σήμερα κανένα».
Όπως εκτιμά τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, καθώς οι προδιαγραφές σήμερα, ειδικά σε ζητήματα καθαριότητας είναι πιο αυστηρές. «Πάντως όπως μπορείτε να διαπιστώσετε η ποιότητα παραμένει ίδια: κάνουμε παραδοσιακό γιαούρτι» μας λέει ενθουσιασμένος αν και νιώθει δυσαρέσκεια για τον τρόπο που τον αντιμετώπισε η πολιτεία.
«Τρέχουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ και οι δημόσιες υπηρεσίες το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι ελέγχους, ενώ το ύφος τους κάθε φορά που μπαίνουν στο μαγαζί είναι το ύφος εκείνου που δεν θέλει να βοηθήσει αλλά να κάνει κακό» μας λέει και συμπληρώνει: «Τη δουλειά αυτή την κράτησα, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισα στις σχέσεις μου με το κράτος, επειδή την πονάω- είμαι σε αυτή από 13 ετών. Αλλιώς θα την είχα παρατήσει από πιο νέος. Ξέρω πολλά εργαστήρια που έκλεισαν αυτά τα χρόνια».
Στο μεταίχμιο της αποστράτευσης πλέον, ο έμπειρος γαλακτοπώλης, δεν αποθαρρύνει όσους επιθυμούν να ακολουθήσουν τα βήματά του. «Υπάρχουν νέα παιδιά που θέλουν να δουλέψουν στο γάλα. Ένα νέο παιδί που θέλει να μπει στον κλάδο θα το συμβούλευα να επιλέξει σωστά το χώρο και στη συνέχεια τα μηχανήματα τα οποία, στη γαλακτοκομία είναι ακριβά. Αν σκοπεύει να δώσει χονδρική, θα χρειαστεί τα κατάλληλα αυτοκίνητα-ψυγεία τα οποία έχουν υψηλό κόστος. Και φυσικά θα πρέπει συνεργάζεται με πιστοποιημένες στάνες κι όχι με …αεριτζήδες».
Δημοσιεύτηκε στο 6ο τεύχος του Dairy News, Μάρτιος 2017. Φωτογραφίες: Θανάσης Αντωνίου.