Ιωάννης Δουκίδης & Υιοί: 60 χρόνια, στην ποιοτική Θρακιώτικη φέτα
Τρίτη γενιά τυροκόμος, ο δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθήνας Ιωάννης Ραφαήλ Δουκίδης είναι περήφανος τόσο για την παράδοση που κουβαλάει όσο και τη σύγχρονη παρουσία της επιχείρησης Ιωάννης Δουκίδης & Υιοί.
Συνέντευξη στο Θανάση Αντωνίου
H εταιρεία, από τη μακρινή Κομοτηνή, παράγει και διανέμει εξαιρετικής ποιότητας φέτα και άλλα τυριά στην τοπική αγορά που την εμπιστεύεται εδώ και δεκαετίες, όσο και στις μεγάλες αγορές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κρήτης, όπου έχει καταφέρει να διεισδύσει και να απολαμβάνει μια, αξιοζήλευτη για το μέγεθός της, θέση.
Η εταιρεία του χρόνου κλείνει 60 χρόνια ζωής καθώς ιδρύθηκε το 1957: ξεκίνησε από τον παππού του συνομιλητή μας ο οποίος τυροκομούσε στο σπίτι του. Γρήγορα δημιούργησε το δικό του τυροκομείο έξω από το χωριό Ξυλαγανή, όπου βρισκόταν η έδρα της. Την επιχείρηση συνέχισε ο πατέρας του που μπήκε μικρός στο τυροκομείο και κατάφερε να το αναπτύξει σε μια τυροκομική επιχείρηση η οποία στις αρχές της δεκαετίας του 1990, μεταφέρθηκε στη Βιομηχανική Περιοχή Κομοτηνής. Σήμερα, αυτός και τα ξαδέρφια του συμμετέχουν δυναμικά στο μεγάλωμα της επιχείρησης η οποία παράγει φέτα, αγελαδινό τυρί, ανθότυρο, γίδινο τυρί, μυζήθρα και κρέμα, ενώ πρόσφατα ξεκίνησε την παραγωγή ημίσκληρου τυριού.
Το μακριά, τόσο κοντά
Μιλήσαμε μαζί του στο πλαίσιο της Dairy Expo 2016, στο Metropolitan Expo στα Σπάτα, πριν από την 1η Αξιολόγηση Ελληνικών Τυριών στην οποία έλαβε μέρος- αξίζει να σημειώσουμε ότι η εταιρεία απέσπασε τρία βραβεία στον εν λόγω διαγωνισμό πιστοποιώντας ότι η ποιότητα ήταν κι εξακολουθεί να είναι το πρώτο μέλημά της.
Η τυροκομική εταιρεία Ι. Δουκίδης έχει την έδρα της στη ΒΙΠΕ Κομοτηνής, η απόσταση αυτή όμως από την πρωτεύουσα δεν στάθηκε ικανή να της στερήσει την πρόσβαση στη μεγαλύτερη αγορά της χώρας. «Δεν είναι πρόβλημα η απόσταση, μάλιστα η πλειονότητα των πωλήσεών μας είναι στην Αθήνα· δεν έχουμε το χαρακτήρα μιας ‘τοπικής’ επιχείρησης» μας λέει ο Ιωάννης Δουκίδης. Η εταιρεία διανέμει τα προϊόντα της απευθείας στα καταστήματα σε ότι αφορά την τοπική αγορά, στην Αθήνα παραδίδει κατευθείαν στην αποθήκη του Σκλαβενίτη, ενώ στη Θεσσαλονίκη και την Κρήτη, συνεργάζεται με χονδρεμπόρους.
Η εταιρεία δραστηριοποιείται σε μια αγορά η οποία τα τελευταία χρόνια δέχεται τις ‘πιέσεις’ των φθηνών εισαγωγών από γειτονικές χώρες. « Η παρουσία των βουλγαρικών προϊόντων μας έχει επηρεάσει σε μικρό βαθμό» μας εξομολογείται κι εξηγεί: « Κι αυτό διότι τα καταστήματα με τα οποία συνεργαζόμαστε γνωρίζουν πολύ καλά εδώ και χρόνια την ποιότητα των προϊόντων μας. Στην Κομοτηνή υπάρχουν πράγματι καταστήματα που έχουν βάλει υποτιθέμενη φέτα με 3 ευρώ το κιλό- μας επηρεάζει ασφαλώς κάτι τέτοιο- αλλά όσοι γνωρίζουν εμπιστεύονται τα προϊόντα μας. Το ανταγωνιστικό πλεονέκτημά μας δεν είναι η τιμή, είναι η ποιότητα γι’ αυτό κι επιμένουμε παρά τις συνθήκες που επικρατούν γύρω μας».
Ζητάμε από το νεαρό στέλεχος και μελλοντικό γεωπόνο να μας περιγράψει την κατάσταση που επικρατεί στην ιδιαίτερη πατρίδα του στην οποία ζούσε μέχρι πρότινος και θα επιστρέψει μετά το πέρας των σπουδών του. « Η κρίση στην Κομοτηνή είναι διαφορετική από της Αθήνας, εδώ τη νιώθεις πιο έντονα. Αν κάτι λείπει από την Κομοτηνή είναι η σύνδεση της αγοράς της με την αγροτική παραγωγή ενώ θεωρώ ότι η πόλη υστερεί σε καινοτόμες δράσεις, σε ‘ιδέες’ που θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν καλύτερα της δυνατότητές της. Τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία έχουν φύγει από την πόλη» σχολιάζει.
Πολιτεία: απούσα…
Ο Ιωάννης Ραφαήλ Δουκίδης δεν περιμένει πολλά από την πολιτεία, ζητάει όμως τα αυτονόητα. « Από το χωράφι και τον παραγωγό μέχρι το τυροκομείο, η πολιτεία δεν έχει μείζονα ρόλο, εκτός ίσως από το ζήτημα των ασθενειών όπου εκεί, η πολιτεία θα πρέπει να ενισχύσει με προληπτικούς υποχρεωτικούς εμβολιασμούς το ζωικό κεφάλαιο για να προλάβουμε την εξάπλωσή τους» παρατηρεί. Έχει όμως πολλές ενστάσεις σε ότι αφορά το διεθνή ρόλο της ελληνικής πολιτείας.
«Βάση θα έπρεπε να δοθεί στην αναγνώριση των προϊόντων: δεν είναι δυνατόν να παράγουμε φέτα και να μην αναγνωρίζεται ως ‘φέτα’ στο εξωτερικό. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ο Καναδάς να παράγει λευκό τυρί και να ζητάει την άδεια να το ονομάσει ‘φέτα’ κι οι ευρωπαϊκές αρχές να τη δίνουν· από τη στιγμή μάλιστα που υπάρχει η Ελλάδα στην Ε.Ε. Η Ελλάδα θα έπρεπε σε αυτά τα θέματα – και δεν αναφέρομαι μόνο στα τυροκομικά αλά σε όλα τα αγροτικά προϊόντα της- να διαθέτει αναγνώριση και πιστοποίηση των προϊόντων. Για μας αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό διότι ο ανταγωνισμός στον κλάδο μας είναι έντονος, νέες εταιρείες εμφανίζονται καθημερινά και η ποιότητα των προϊόντων τους απέχει έτη φωτός από τη δική μας» μας είπε ο νεαρός Δουκίδης.
Όσο αφορά το ζήτημα της αναγραφής της προέλευσης του γάλακτος στα γαλακτοκομικά τυροκομικά προϊόντα, ο Ιωάννης Ραφαήλ Δουκίδης παρακολουθεί τις εξελίξεις και θεωρεί ότι γίνεται μια καλή αρχή· σε επίπεδο ενημέρωσης κυρίως. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα ενθουσιασμένος εκτιμάει ότι «ο κόσμος πρέπει να στηρίζει τα ελληνικά, τοπικά προϊόντα, να μάθει να μην αγοράζει προϊόντα που είναι υποκατάστατα της φέτας απλώς και μόνο επειδή έχουν φθηνότερη τιμή. Έτσι μόνο μπορούν να βοηθήσουν την τοπική παραγωγή».
Δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος του Dairy News, Δεκέμβριος 2016.